Η ζωή μας είναι ένα παζλ από στιγμές. Στιγμές μελωμένες,στιγμές πίκρας, θλίψης, ηρεμίας, ελπίδας, απελπισίας,στιγμές ανθρώπινες. Εμείς σχοινοβάτες σε άγνωστο τοπίο. Ακροβατούμε σε τεντωμένο σχοινί,χωρίς δίχτυ προστασίας. Στον αγώνα της επιβίωσης δοσμένοι,συχνά ξεχνάμε πως είμαστε περαστικοί από αυτόν τον κόσμο κι αναλώσιμοι.

Καλπάζει ο χρόνος σαν άτι κι εμείς τρέχουμε να προλάβουμε. Κυνηγοί ονείρων άπιαστων και φιλοδοξιών, ξεχνάμε πως ο χρόνος που φεύγει,φεύγει ανεπιστρεπτί. Απλά επιβιώνουμε,δίχως να ζούμε ουσιαστικά. Μακριά από το αληθινό νόημα της ζωής,αγκυλωμένοι στα γρανάζια της ρουτίνας,ξεχνάμε πως είμαστε άνθρωποι.
Συνηθίζουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα μέσα από παραμορφωτικούς φακούς. Δεν αντλούμε χαρά μέσα από το μεγαλείο και την μαγεία της φύσης, παραμερίζουμε το συναίσθημα, ακρωτηριάζουμε τις αισθήσεις,ζούμε μέσα σε μόνιμο άγχος, αναλώνουμε τον χρόνο που μας χαρίστηκε σε ανούσια πράγματα,που αφήνουν μόνιμα ένα κενό στην ψυχή.
Ζούμε όπως θα ήθελαν οι άλλοι,κυνηγώντας την καταξίωση στο βλέμμα των άλλων.Αντί να πιάνουμε τη ζωή στα χέρια και να την στύβουμε,απολαμβάνοντας κάθε της λεπτό,γινόμαστε υπόδουλοι της ύλης,χάνοντας την ουσία.
Στραγγαλίζουμε μέσα μας το παιδί,κινούμαστε σ’ ένα πλάνο υποχρεώσεων,άγχους,φόβου,απομόνωσης και αποξένωσης ακόμη και από τον ίδιο μας τον εαυτό,αποφεύγοντας συστηματικά να βυθιστούμε σε μια λυτρωτική προσπάθεια αυτογνωσίας κι αφήνουμε το μονοπάτι της ζωής μας να χορταριάζει,λες και θα έχουμε κι άλλη ευκαιρία να ζήσουμε.

Παύουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας,με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να αγαπήσουμε τίποτα και κανέναν ολοκληρωτικά. Αγαπώντας πρώτα τον εαυτό μας,στα δύσκολα αντλούμε δύναμη και κουράγιο κι αγωνιζόμαστε για κάτι καλύτερο,γιατί πιστεύουμε πως μας αξίζει. Βρίσκουμε το σθένος να τρομάξουμε το φόβο,ανιχνεύοντας μέσα στο γκρίζο το φως. Ξεπερνάμε τον εαυτό μας και ανακαλύπτουμε αντοχές που δεν γνωρίζαμε πως διαθέτει η ψυχή.
Όσο δύσκολη κι αν είναι η ζωή,όσες φουρτούνες κι αν ξεσπάσει επάνω μας,άλλο τόσο όμορφη και γεμάτη χαρές είναι. Ποτέ δεν παύει να έχει κρυμμένο στην ποδιά της κάτι όμορφο για τον καθένα μας.

Με πυξίδα την ενσυναίσθηση και την αγάπη και γνώμονα το πεπερασμένο της φύσης μας,μπορούμε να δουλεύουμε για να ζούμε,προσπαθώντας να αντλούμε εμπειρίες,γνώση και χαρά μέχρι να έρθει η στιγμή να τελειώσει αυτό το δύσκολο, μα και υπέροχο ταξίδι στο φως,που ονομάζεται ζωή.