Γιατί διαβάζουμε αστυνομική λογοτεχνία;

Αν κοιτάξει κανείς τη βιβλιοθήκη ενός φανατικού βιβλιόφιλου δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρει κανείς έναν μεγάλο αριθμό βιβλίων αστυνομικής λογοτεχνίας. Φόνοι, εκβιαστές, εγκλήματα πάθους, διπολικές προσωπικότητες είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που συναντά κανείς στις σελίδες τους. Κάποια από αυτά τα βιβλία φιγουράρουν ως best sellers και πράγματι πρόκειται για μερικά από τα..

Διαβάστε περισσότερα

Η ζωή είναι μικρή κι εμείς περαστικοί- Παρασκευή Κηπουρίδου

Η ζωή μας είναι ένα παζλ από στιγμές. Στιγμές μελωμένες,στιγμές πίκρας, θλίψης, ηρεμίας, ελπίδας, απελπισίας,στιγμές ανθρώπινες. Εμείς σχοινοβάτες σε άγνωστο τοπίο. Ακροβατούμε σε τεντωμένο σχοινί,χωρίς δίχτυ προστασίας. Στον αγώνα της επιβίωσης δοσμένοι,συχνά ξεχνάμε πως είμαστε περαστικοί από αυτόν τον κόσμο κι αναλώσιμοι. Καλπάζει ο χρόνος σαν άτι κι εμείς τρέχουμε να προλάβουμε. Κυνηγοί ονείρων άπιαστων..

Διαβάστε περισσότερα

Χαμένη αθωότητα…

Γράφει η Παρασκευή Κηπουρίδου Βασίλεψε ο ήλιος μέσα σε μια έκρηξη χρωματική. Ολόγιομο πρόβαλε το φεγγάρι. Ακριβό μαργαριτάρι στην εβένινη κόμη της νύχτας. Μειδίαμα γαλήνιο,γλυκό στο μυστήριο της πλάσης. Στους τοίχους χορεύουν σκιές. Τα δέντρα της αυλής λουσμένα στο ασήμι. Γλυκογουργουρίζουν τα πουλιά,στου ύπνου τη γαλήνια αιώρα. Τη σιγαλιά πληγώνει η στεντόρεια φωνή ενός παγονιού..

Διαβάστε περισσότερα

Τα καινούργια παπούτσια

Γράφει η Σόφι Άντερσεν “Τι όμορφα που είναι! Τι γυαλιστερά,  τι ωραίο χρώμα, τι πλάκα που έχει που γλιστρά το στρουμπουλό χεράκι μου πάνω τους… και αν τα μασουλήσω λίγο; Τι απίθανη γεύση που έχει αυτό το και καλά δέρμα! Από δω και πέρα θα είμαστε αχώριστοι! Θα τα φοράω είτε στα ποδαράκια είτε στα..

Διαβάστε περισσότερα

Ευτυχία…

Γράφει η Παρασκευή Κηπουρίδου Λέξη ποθητή…εύηχη….λατρεμένη. Κάποιες φορές,κυρίως στα δύσκολα,αναρωτιέμαι τι σημαίνει η λέξη ευτυχία. Άραγε που βρίσκεται κρυμμένη; Υπάρχουν στιγμές που μου φαίνεται άπιαστη,κάτι σαν όνειρο,σαν ανέφικτος στόχος. Στόχος που μόλις πιστέψουμε πως τον πλησιάζουμε μ’ ένα τσακ, απομακρύνεται αφήνοντας πίσω του μονάχα πίκρα και πυκνή σκόνη. Κάποιες φορές, νομίζω πως είναι ανόητο να..

Διαβάστε περισσότερα

Όταν φοβάσαι ν’ αγαπήσεις δεν ανήκεις πουθενά.

Γράφει η Νίτσα Μανωλά Έχετε δει ποτέ ανθρώπους μόνους; Ανθρώπους που δεν έχουν κάποιον να τους σκεφτεί;  Ή έστω να τους επισκεφτεί; Εγώ… ναι.  Έχω δει. Είναι άνθρωποι σκιές. Άνθρωποι που ενώ είχαν την ευκαιρία να αγαπήσουν και να αγαπηθούν δεν την άδραξαν.  Την άφησαν να φύγει.  Να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια τους. Είχα..

Διαβάστε περισσότερα